Inhalt

Kopfregest:

Tod Erzbischof Christians von Mainz.

Vollregest:

Tandem Dominus misertus ipsius, ut salubriter impleret in eo, quod legitur: Ubi te invenero, ibi te iudicabo, febris eum egritudine flagellavit, iuxta quod scriptum est: Quem diligit Dominus, corripit; flagellat autem omnem filium, quem recipit. Unde idem archiepiscopus in vera confessione et multa contritione cordis, servicio beati Petri et Romanae ecclesiae totus intendens, assumpta cruce et resignatis dignitatibus universis, octavo kalendas Septembris diem clausit extremum. Schreiben papst Lucius III an die deutschen prälaten. Jaffé, Reg. pontif. Rom. nr. 9516; auch: Mon. Mog. 412 (Epist. Mog. nr. 62); Jagemann, Lebensg. Christian's. in Büsching's Magazin XIII, 538; Georgisch, Diplom. I, 714; Watterich, Vitae pont. Rom. II, 652.

Quieverunt mala per tempus modicum, et dominus Christianus obiit. Obiit autem iuxta Romam. Graviter aegrotavit; vicinus erat summus pontifex, qui episcopum, ut proximaret, paternis literis hortabatur. Cumque papa ad archiepiscopum pervenisset, sed languor in tantum praevaluerat, ut patri sancto assurgere non valeret. Facta ergo confessione summo pontifici, de manu eius communicationem sanctam accepit aliaque ecclesiae sacramenta. Et dominus papa, facta et dicta indulgentia, in pace abiit; et dominus Christianus Deo animam reddens mortem obiit. Audita morte domini Christiani, imperator intime doluit; et universa eius curia et omnes, quotquot intellexerunt, gravibus suspiriis sunt turbati. Rursum etiam misera ecclesia Maguntinensis plorans ploravit, quod dolor eius renovatus est. Christiani Chron. Mog. in. Böhmer, Font. II. 266; Mon. Mog. 693; M. G. SS. XXV, 246. Moritur in Tuscia

Cristanus Mogontinus heu male archiepiscopus. Contin. Garstens. in: M. G. SS. IX, 594;

Domnus Christianus Mog. aeus et imperii cancellarius obiit. Contin. Claustroneob. in: M. G. SS. IX, 617; (Codex Scotorum u. codices B);

Christianus huius nominis primus Mog. aeus moritur. Ann. breves Worm. in: M. G. SS. XVII, 74;

Eodem quoque anno mortuus est Moguntinus aeus Cristan dictus. Chron. Magni presb. Reichersberg. in: Böhmer, Font. III, 545 u. M. G. SS. XVII, 507;

Cristanus aeus Mog. moritur in transalpinis partibus, preliator sicut dicunt opinatissimus, qui vicem gesserat, plenam imperatoris, sive in expeditionibus sive in omnibus regni negotiis. Contin. Gerlaci abb. Milovicensis in: M. G. SS. XVII, 694 u. Fontes rer. Austriac. Abth. I. Bd V, 160;

Christianus Mogontinus episc. in Italia moritur cum iam ibi iussu imperatoris per undecim fere annos armata manu Longobardos, Tuscanos, Grecos edomuisset. Ann. Col. max. in: M. G. SS. XVII, 791 u. Böhmer, Font. III, 451. (Vgl. Lehmann, Ann. Col. max. 51);

Tandem mense Augusti ibi [Tusculano] mortuus est et sepultus [cancellarius]. Ann. Ceccan. in: M. G. SS. XIX, 287.

Zum Jahr 1183.
Christianus Mog. aeusobiit apud Tusculanum. Ann. Casin. l. c. 313.

Cristanus Mogontinus, eductis iam annis XII in Italia, diem clausit extremum, vir facie, consiliis, eloquencia et bellicis apparatibus apprimis et elegans. Quo mense Augusto defuncto etc. Chron. Sampetr. ed. Stübel in: Geschqq. der Prov. Sachsen. Erfurt. I, 40;

Anno domini 1183 Christianus Moguntinus aeus iussu imperatoris iam per annos in Italia cum exercitu moram faciens, audacia inclita patravit contra hostes regni preclara facinora. Nam maritimas civitates munitas passim obtinuit, Tusciam rebellem occupavit, solitaque sibi arridente fortuna victor in omnibus extitit. Tali modo in regni negotiis indefesse desudans, tandem insperata egritudine corripitur et de non bene perpetratis, licet sero, intime tamen compunctus, domino apostolico confitetur, paneque celesti per eum accepto viam universe carnis ingreditur. Historiae (Ann.). Reinhardsbr. ed. Wegele in: Thüring. Geschqq. I, 40 (Vergl. Posse, Die Reinhardsbr. Geschichtsbücher. 40.);

Christianus aeus obiit, 1183. Catal. episc. Mogunt. in: Böhmer, Font. III, 140 und Jaffé, Mon. Mog. 4;

VIII cal. Sept. Christianus aeus mogunt. Necrol. Sigeberg. in: Ann. des hist. Ver. f. d. Niederrhein. VIII, 224;

Ad diem 26 Augusti: Obiit Christianus aeus, commissus noster. Necrol. Fontavel. in: Mitttarelli, Ann. Camaldul. IV. 51.

Auch fehlt es nicht an der Beimischung eines tragischen Moments zu dem Bericht von dem Tod Christians, indem Roger von Hoveden (ed. Stubbs, II, 282) berichtet, dass er mit mehr als tausend Menschen durch Gift gestorben sei, welches die Römer in die Quelle getan, aus der er zu trinken pflegte. Papst Lucius III. empfahl in dem angeführten Brief eine dreissigtägige und eine jährliche Totenfeier für Christian (Quia autem multum tenemur de illius salute esse solliciti, qui pro servitio universalis ecclesiae mori non recusavit, et ex fine eius magnam possimus de remedio fiduciam obtinere, monemus universitatem vestram, hortamur in Domino et mandamus: quatenus eundem archiepiscopum, memoriam eius in vestris orationibus facientes, vestris apud Dominum intercessionibus adiuvetis, et in omnibus conventualibus ecclesiis tricenarium pro eo et anniversarium faciatis; ut maculas quae illi de terrenis contagiis adhaeserunt, divina clementia indulgeat et abstergat. Schannat, Vindemiae II, 118; Jaffé, Mon. Mog. 412.)

Eius anniversarium diem, ut pro ipsius anima fundantur preces, in S. Victoris ecclesia XII Cal. Decembris celebrari ait. MS. Joannis, Rerum Mogunt. I, 575.

Quellenansicht

Keine

Metadaten