Böhmer/Will, Regesten (706-1288)

5045 Quellen in dieser Liste. Sie sehen die Quelle 2085.

BW, RggEbMz 30 Nr. 040

Datierung: 22. und 23. Mai 1165

Quelle

Ohne Aussteller, Empfänger und Empfangsort

Archiv: Böhmer/Will, Regesten

Weitere Überlieferung:

  • Böhmer/Will, Regesten mit Verweis auf: Siehe Angaben im Text.
  • Vergl. Huschberg, Aelt. G. v. Scheiern-Wittelsbach. 365; Buchinger, Otto d. Gr. Herzog in Bayern. in: Abhandlungen der Bayer. Akad. Hist. Cl. V, Abth. III, 24 flgde. Reuter, Papst Alexander III. Bd II, 197 flgde. u. 584; Hefele, Concilieng. V, 574 flgde. Fechner, Wichmann von Magdeburg. in: Forschungen z. deutsch. G. V, 447; Varrentrapp, Christian I v. Mainz. 16.
  • Über die Quellen des Reichstags zu Würzburg handeln ausführlich Ficker, Raynald v. Dassel. 131 flgde. und Philippson, Gesch. Heinrich d. Löwen. II, 418‒429. Der letztere behauptet gegen Ficker, dass nicht Erzbischof Konrad v. Mainz der Verfasser des Briefes sei, der sich unter der Aufschrift: Alexandro papae quidam amicus suus findet. (Baronius, Ann. eccl. XIX, 56; Mansi, Con. XXI, 1251; Epist. Thomae Cantuar. ed. Giles. II, 264.); Wagner, Eberhard II v. Bamberg. 76; Wacker, Der Reichstag unter den Hohenstaufen. 57.

Inhalt

Kopfregest:

Erzbischof Konrad auf dem Reichstag in Würzburg.

Vollregest:

Reichstag, auf welchem der Kaiser nach Verwerfung Papsts Alexander III. die Anerkennung Papst Paschalis' III. durchzusetzen versuchte. Es wurde zu diesem Zweck von den meisten anwesenden Bischöfen und weltlichen Großen ein Eid geschworen und die Leistung desselben von allen Deutschen innerhalb der nächsten sechs Wochen bei Androhung schwerer Strafen verlangt. Erzbischof Konrad hatte sich jedoch diesem Schwur dadurch entzogen, dass er den Reichstag plötzlich verlassen.

Itaque omnibus pene Germaniae et Italiae prelatis tali scismate sese tum timore tum etiam favore principis commaculantibus, et quod dictu horrendum est, sacramento, ut postea dicetur, ne ab hoc recederent se obligantibus, pretaxatus presul [Conradus Salisb.] immobilis columpna veritatis, sed et aequivocus eius Chunradus Mogontinae sedis aeus preclarissimus, nec non et Hartmannus Brixinensis ecclesiae sanctissimus episcopus, murum se pro domo Israel opponebant et pro conservanda fide beato Petro et eius vicario viriliter agonizabant. Gesta aeorum Salisb. in: M. G. SS. XI, 45;

Non multo interposito tempore domnus imperator curiam celebravit in civitate Wirzburgensi vel Herbipolensi, in mense Maio in diebus pentecostes quod evenerat tunc in 10 Kal. Junii, ubi episcopus et electi numero fere 40 de regno Teutonico iuraverunt obedientiam Paschali et eius successoribus, ipso imperatore primum et ante omnes id ipsum iurante super euangelia et reliquias, postea episcopis, et inde omnibus regni principibus qui aderant. Postea autem multi principes et episcopi qui ibi non aderant, iuraverunt. Tenor autem iuramenti hic erat, ut videlicet decedente Paschali nullum in papam reciperent, nisi unum de ipsius fautoribus, et ut obeunte inperatore nullus in regem aut inperatorem levaretur, nisi qui illam partem defenderet et manuteneret contra Romanam ecclesiam, et ut episcopi qui iurarent, idem iuramentum ab omnibus suis subditis et prelatis exigerent, et quicunque non iuraret, omni ecclesiastico honore et beneficio et potestate, postremo etiam omnibus bonis suis privaretur ... Electus Mogontiensis domnus Chuonradus, frater Ottonis palatini comitis, qui ante obedientiam fecerat per se Alexandro papae dum iret ad limina Sancti Jacobi, solus nocte de curia fugiens venit in Franciam ad Alexandrum, et ibi exulabat. Ann. Reichersperg. in: M. G. SS. XVII, 471;

Anno ab incarnatione Domini 1166 apud Wirzeburch in pentecosten curia celebratur, ubi coniuratio fit ab imperatore et principibus qui aderant tam secularis quam ecclesiastici ordinis, quod Paschalis semper papa habeatur, et eo mortuo, nullus nisi de sua parte eligatur. Similiter post mortem imperatoris nemo sibi substituatur, nisi iuraverit, se eandem partem defensurum. Solus Albertus Frisingensis tunc iurare noluit. Nam Conradus Mogontinus iam ut hostis praeiudicatus fuerat. Eodem anno Albertus Frisingensis diu renitens, coactus iuravit obedire Paschali pro conscientia, quamdiu imperium partem eius foveret, et quamdiu regalia habere vellet. Ottonis Frising. ep. et Ragewini gesta Friderici imp. Lib. IV. in: M. G. SS. XX, 491.

Literaturhinweise:

aa

Quellenansicht

Keine

Metadaten

Zitierhinweis:

BW, RggEbMz 30 Nr. 040, in: Die Regesten der Mainzer Erzbischöfe, URI: http://www.ingrossaturbuecher.de/id/source/14506 (Zugriff am 19.05.2024)